Jordanië met kinderen reisverhaal

“Kleine kinderen op reis in Jordanië,  Mika (6 jaar) en Skye (3 jaar) in wereldwonder Petra, ‘oude stenen & bijzondere ontmoetingen'”

Mei 2010,

Verre reizen met kleine kinderen? Ja, ontdek Jordanië met kinderen! We reizen twee weken door Jordanië met een chauffeur. Een lekkere vorm van reizen, je hoeft je geen zorgen te maken over de reis van A naar B én de chauffeur weet alles van zijn land. Het levert twee weken lang heerlijke gesprekken op over van alles en nog wat; van de geschiedenis van Jordanië, de politieke situatie in Jordanië & in de regio, het hedendaagse Jordanië, hoe het in Nederlands dan wel niet is en alledaagse koffiepraat! Tja, en dan onze twee jongens! Wat vindt hij ze prachtig, die blonde koppies en extravertheid. Want dat zijn Mika en Skye, ze schromen niet om iets te vragen of iets te ondernemen (lijken net op papa en mama?). Zelf heeft onze gids, Munder, vier kinderen (twee jongens en twee meisjes) zo’n beetje in de leeftijdscategorie van onze jongens. Munder is ongeveer onze leeftijd en zijn vrouw ook. Ze wonen in Amman in een appartement van ongeveer 60 m2, zijn moslim en gaan elk jaar naar het buitenland op vakantie. Het leuke is dat daar waar wij naar Italie of Frankrijk gaan, zij dan naar Syrië of Saudi Arabia gaan. Of naar Israel, maar dat is lastiger binnenkomen… Oh ja, en als wij terugkomen naar Jordanië, wij dan ook vooral Syrië moeten bezoeken. Een geweldig vakantieland voor kinderen, het is maar dat wij het weten. Je begrijpt dat die tip direct werd genoteerd!!

 Via de Kings Highway reden wij die ochtend vanuit Dana National Park, na een prachtige overnachting in de bergen, naar het plaatsje Petra. Ongeveer een uurtje rijden, dus we hadden alle tijd om in Petra rond te neuzen en even op adem te komen. Onze accommodatie is werkelijk geweldig (zie leuke activiteiten en accommodaties op deze site bij de landeninformatie), Taybet Zaman, net gelegen buiten Petra. Gebouwd in de stijl van een oud Ottomaans dorpje voelen we ons al direct thuis. Een lekker zwembad, wel heel koud water, maakt het bij wijze van spreken af! Het leuke van het complex (net een dorpje) is dat je kinderen kunnen verdwalen in de smalle straatjes van het “hotel”. Taybet Zaman ligt op circa 15 minuten rijden van de ruïnes van Petra en ligt in een klein dorpje ongeveer 10 km buiten Petra.

Die avond besluiten we het kleine dorpje met zijn viertjes in te lopen. En ja hoor, wij zijn de bezienswaardigheid. Mika & Skye worden er verlegen van. Skye wil spontaan op papa’s nek zitten. Dorpelingen komen op het balkon staan of spreken ons aan. Geweldig! Zodra ze horen waar we vandaan komen, knikken ze instemmend…

De dag erna is het zover: wereldwonder Petra. Al weken verheugen we ons erop en hebben we geprobeerd Mika en Skye enthousiast te maken. “Lekker klimmen en klauteren, rijden op de ezel of kameel, rijden met een paard”, werkelijk alles hebben we uit de kast gehaald! Omdat het warm is (ongeveer 25 graden) hebben we bedacht om één ochtend te gaan en ’s middags te relaxen bij het zwembad. Tenslotte is het voor iedereen vakantie! Zodra Petra opengaat gaan wij met de andere toeristen (je bent daar niet alleen, vergeet het!) naar binnen. Omdat ik zelf fervent amateurfotograaf bent, hoop ik natuurlijk op vele mooie foto’s, zonder toeristen. Tja, vergeet dat maar denk ik zodra ik die drommen mensen voor mij zie. Of misschien toch niet?

Door de kloof naar de oude roze stad

Zodra je Petra binnenkomt via de hoofdingang loop je gezellig met alle toeristen dezelfde weg naar de echte hoofdingang van de oude roze stad: de Siq (kloof). Maar liefst 2,5 kilometer lang is deze toegangsweg tot de oude stad. En ongeveer 5 meter breed, dus het is zeker niet zo dat je er “hutje mutje” doorheen loopt. Een geweldige ervaring, zeker ook omdat je langs steile wanden loopt van prachtig gekleurd zandsteen (geel, roodachtig). Tja, en dan na die 2,5 kilometer is er werkelijk NIETS dat je kan voorbereiden op wat langzaam voor je opdoemt……. de schatkamer (“Al-Khazneh”). Een werkelijk fenomaal bouwwerk, volledig uit de rotsen gehakt door de Nabateers, het volk dat hier toen woonde. Na thuis al vele foto’s te hebben gezien van dit koninklijke werelderfgoed, stonden we toch met de mond vol tanden. WOW!! En de kinderen? Die hadden daar uiteraard geen oog voor; die waren hélemaal geobserdeerd door de kamelen, paarden en ezels die er rondliepen. Ik kon het dan ook niet laten (hoe toeristisch ook…) om samen met Mika op de kameel een rondje voor de schatkamer te maken. Maar wat bleek, hij wilde helemaal niet. Uiteindelijk toch weer wel en toen we samen op de kameel zaten en bleek dat het toch best wel een beetje eng was, barstte hij in krijsen uit. “Ik wil eraf, nu, nu, nu…..!” De eigenaar van de kameel, een jonge vent, vond het prachtig en leidde ons gewoon lekker rond. En Mika maar  jammeren, wat de aandacht van iedereen trok. En daar zat ik dan met mijn zoontje op een kameel (VRESELIJK), jammerend, alle aandacht trekkend van de drommen toeristen. Echt het middelpunt van alle aandacht…… Nou ja, het leverde een onvergetelijke situatie op (mijn vrouw lag in een deuk) met dito foto’s. En een leuk contact met de jonge Jordaniër die we later weer zouden tegenkomen.

Na vreselijk genoten te hebben van de Schatkamer, liepen we verder de stad in. Langs de koningsgraven, het oude theater, prachtige rotsformaties met dito bouwwerken én ruïnes van oude tempels. Langs die routes klauterden onze kleintjes er lustig op los, wat ons ook weer nieuwe “sightseeings” opleverde. Zo waren we ongetwijfeld langs een aantal graven gelopen als zij er niet bij waren geweest. Ook niet vergeten: die prachtige rotskleuren goed bekijken! Ondertussen dronken we lekker een koffie en keken we ook onze ogen uit op alle toeristen. Moet wel zeggen dat het in mei vast nog niet zo druk was als normaliter in de zomer. Wat me op dat punt ook bijbleef (zie onderstaande foto) was Mika, die in gedachten alles overzag. Stil zittend op zijn hurken nam hij de omgeving in zich op. Iedere keer als ik de foto zie vraag ik me af wat hij toen dacht. Een paar gokjes: “wat is het hier saai!”, “wat is het hier anders dan thuis!”, “wanneer gaan we naar het zwembad!” of “wow, ik wil hier niet weg!”………. Kortom: a penny for his thougths….. Bij thuiskomst hoorden we van de juffrouw dat hij het over deze plek uitgebreid in de klas had gehad. Een kadootje voor pa en ma!!!

Nog een leuke anekdote: Bij één van de kraampjes langs de weg vroeg de verkoper mij of ik maar één vrouw had? Hij had er namelijk zelf 5 en ongeveer 18 kinderen.. Toen ik antwoordde dat ik aan één vrouw mijn handen meer dan vol had, begon hij toch te lachen!

Op de ezel

Mika’s broertje had ondertussen de ezels ontdekt. Mika, nog amper bijgekomen van de “kameel ervaring”, had daar niet zo’n trek in. Maar toen hij Skye enthousiast op de ezel zag rijden wilde hij ook! Het scheelde papa een hoop energie, want Skye had tegen die tijd (we waren al bijna 4 uur in Petra) een beetje moeie benen. Ook hier raakte we in gesprek met de “ezel-eigenaar”, die ons vertelde twee kinderen te hebben. Ze gingen beide naar school. Hij veroordeelde de ouders van de kinderen die in Petra “aan het werk” waren…. Ook in Jordanië gaan de kinderen gewoon naar school, net als bij ons. Skye was ondertussen niet meer van de ezel af te slaan. De “ezel-eigenaar” bood ook aan om ons naar het klooster te brengen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik daar nog nooit van had gehoord, achteraf ongelofelijk. Want zei onze vriend nog; je moet 850 treden omhoog om bij het klooster (el-deir) te komen. Tja, en zo werd het steeds aantrekkelijker om daar te gaan kijken. De lonely planet werd geraadpleegd, maar daar staan bijna geen plaatjes in. “Papa, hoe ziet het klooster eruit? Als een kerk in Italië?”, waren nog maar een paar vragen die op ons werden afgevuurd. Wát waren we ondertussen nieuwsgierig, spannend!!!

Ondertussen was het luchtijd. Wij hadden eigenlijk bedacht om, rekening houdend met onze kindertjes, ’s middags naar het zwembad te gaan. Want, het is vakantie voor iedereen. Maar, Mika & Skye waren nog fris en fruitig; zij wilden niet naar huis!@ Ongelofelijk dachten wij, fantastisch! Op naar het klooster!!

Papa, we gaan toch nog niet naar huis?!

(ja, je leest het goed) Na lekker gegeten te hebben, een heerlijk Jordaans buffet, gingen wij weer op zoek naar een ezel. Die hadden we vrij snel gevonden, waarna we onze ontdekkingstocht vervolgden. Want, het klooster kenden wij niet. Mika en Skye op de ezel en wij er achteraan lopen. Althans, dat dachten wij. Want die ezel zette het toch op een rennen. In een noodvaart ging het berg op met papa en mama erachteraan rennend. Het zweet gutste van mij af! Die 850 treden schoten onder onze voeten voorbij….. Het laatste stukje moesten we lopen en toen wij uiteindelijk boven aankwamen en naar rechts keken overkwam ons nogmaals een “aaahhhh” moment. Het eerste aanzicht van een echt wonder van steen, misschien nog wel indrukwekkender dan de schatkamer. Maar het verschil was ook dat wij dit monument niet kenden en er geen plaatje van hadden gezien. Echt fenomenaal! Uren bleven we daar….

En toen kwam het moment om naar beneden te gaan, 850 treden omlaag. We hadden geen ezel dus Skye op de nek en Mika zelf rennen naar beneden. Vond Mika fantastisch! Halverwege echter viel Skye in slaap op mijn schouders, wat al snel als een zak zand aanvoelde. Tja, dat hield ik niet lang vol en ik ging er dan ook bij zitten. Tot grote hilariteit van menig toerist, die zowieso niet wisten wat ze zagen: ontaarde ouders, dat doe je je kinderen toch niet aan! Tja, als ze eens wisten… En juist op dat moment kwamen wij onze “ezel-vriend” van die ochtend weer tegen. Hij nodigde ons uit om thee te drinken bij de kraam van zijn neef, een stukje omlaag. Kon Skye lekker slapen. En zo gebeurde, met een tweede bijzondere ontmoeting tot gevolg. Dik een uur zaten we lekker te kletsen met elkaar. Ondertussen werd het ook rustiger in Petra, waardoor mijn foto’s minder toeristisch werden. En ook mooier, want het licht werd zachter. En,… het was ondertussen al een uurtje of vier ’s middags!

Toen Skye weer ter been was werden wij per ezel naar de uitgang gebracht, een heerlijke ervaring. De zon ging ondertussen onder en de oude roze stad kleurde…..roze! Een heel andere aanblik dan in de ochtend, met andere foto’s tot gevolg. Toen wij uiteindelijk weer buiten stonden troffen wij een ontredderde chauffeur. Die had zich vanaf een uurtje of 12 ontzettend zorgen gemaakt, want wij zouden ’s middags teruggaan naar het zwembad. Arme man! Tip: geef je mobiele nummer af aan de gids, reisleider of accommodatie. Of noteer het nummer zelf in je telefoon. Dan ben je altijd bereikbaar. Wij hebben een onvergetelijke gezinsdag meegemaakt op één van de mooiste plekken op aarde. Wij voelen ons nog steeds koning te rijk!

Tja, en wat een mooie foto’s ik die dag gemaakt heb; van mijn kids, van al die prachtige “oude stenen”, van bijzondere ontmoetingen. Teveel om op te noemen, geweldig!